Ծանոթացեք, այս հերոս հայրիկը միայնակ միայնակ մեծացնում է երեք երեխաներին, նա տանը և՛ հայրիկ է, և՛ մայրիկ․ ահա, թե ինչպես է անցնում նրանց առօրյան

Վալենտին Պրաչևին ծանր ճակատագիր է բաժին ընկել: Հինգ տարի է անցել այն օրվանից, երբ նրա երիտասարդ կինը՝ Ժաննան, քսանհինգ տարեկան հասակում հրաժեշտ տվեց երկրային կյանքին (զույգը միասին ապրեց ընդամենը հինգ տարի)։ Երեխաները գրեթե ամեն օր թերթում են մայրիկի լուսանկարներով ֆոտոալբոմը: Նրանց համար դեռ դժվար է հասկանալ, որ մայրիկը երբեք չի վերադառնա տուն՝ իրենց մոտ։ Իսկ ամենափոքր հնգամյա Վիկտորիան ընդհանրապես չի հիշում իր մորը. Կարծես վատ երազ լիներ,- իր հիշողություններով կիսվում է Վալենտինը։ — Ամեն ինչ լավ էր ընթանում: Կինս առանց խնդիրների կրում էր երրորդ երեխային, մենք ընտանիք էինք, որը ապագայի համար ուներ բազմաթիվ ծրագրեր, դաստիարակում էինք երեխաներին։ Ես աշխատում էի մայրաքաղաքում։ Դրա շնորհիվ մեզ արագ հաջողվեց հավաքել որոշակի գումար՝ ցանկալի տունը կառուցելու համար։ Ամուսնությունից երեք տարի անց բնակարանամուտ էինք նշում։ Տան ներքին բոլոր աշխատանքները սեփական ձեռքերով եմ արել։ Դստեր՝ Վիկտորիայի ծնվելուց վեց ամիս անց Ժաննան հանկարծակի կորցրեց գիտակցությունը։

Չնայած մինչ այդ պահը նա երբեք չէր բողոքել վատ ինքնազգացողությունից։ Նրա մոտ ախտորոշեցին քաղց կեղ, մասնագետները խորհուրդ չտվեցին վի րահատել, ասում էին՝ արդեն ուշ է. Եվ գրեթե մեկ ամիս անց կինս չկար… Երևի ես մեղք եմ գործում՝ ասելով, բայց ինձ թվում է, որ որոշ «բարի կամեցողներ» նույնիսկ ուրախ էին, որ կինս այսօր բացակայում է։ Ոչ բոլորն էին պատրաստ օգնելու։ Կորուստից հետո Վալենտինը ստիպված էր հարմարվել իրականությանը։ Ընկերները օգնության հասան, գտնվեցին նաև բարի մարդիկ: Իսկ Վալենտինի հարազատները, ցա վոք, չէին շտապում: «Հեշտ չէր սովորել երեխաներին խնամել: Հոգուս մեջ խորը ցավ էր, որ փոքրիկ երեխաների տատիկներից ոչ մեկը, ոչ էլ իմ սիրելի մորաքույրը հարկ չհամարեցին գոնե մասամբ ստանձնել երեխաներին խնամելու պարտականությունները։ Դժվար ժամին, չնայած հմտությունների և փորձի բացակայությանը, օգնության հասավ շատ երիտասարդ զարմուհին՝ Թամարան: Տասնինը տարեկան աղջնակը արժանապատվորեն ընդունեց պարտադրված մարտահրավերը։ Թամարան երեք տարի խնամում էր երեխաներին, երբ հայրն աշխատում էր։ Հաճախ օգնության են հասնում համագյուղացիները։ Ամեն տարի կրոնական տոների նախաշեմին նրանք երեխաներին մեծահոգաբար նվերներ են մատուցում։ Իսկ Ռուսլանան՝ մեր գյուղի մի աղջիկ, ինքնուրույն զգեստներ է կարում ու կամովին տալիս աղջիկներիս»։ «Իհարկե, դժվար էր ուշքի գալ և գիտակցել այն իրավիճակը, որում բոլորս ակամայից հայտնվեցինք»,- ասում է տղամարդը։ Հարց առաջացավ՝ ի՞նչ անել մոր կորուստը փոխհատուցելու համար և, վերջապես, ինչպե՞ս լրացնել տանը կանացի էներգիայի պակասը։ Ի վերջո, հատկապես աղջիկների համար դա շատ անհրաժեշտ է։ Տարիների ընթացքում ամենատարեց Քրիստինան սկսեց արագ մեծանալ։ Նրա օգնությունը, գոնե խոհանոցում, այնքան տեղին է ու անհրաժեշտ։ Երեխաները մեծացան, երկու մեծերը դպրոց գնացին։ Քրիստինան երրորդ դասարանում է, Մաքսիմը՝ երկրորդ։ Բայց հնգամյա Վիկտորիան հաջորդ տարի կգնա նախապատրաստական խումբ։ Ավելին, ընտանեկան տեղաշարժի հարմարության համար մեքենան չէր խանգարի։ Սակայն ընտանիքի ղեկավարն այժմ իրեն նման շքեղություն չի կարող թույլ տալ։ Որովհետև մեքենա գնելու համար պետք է գնալ աշխատանքի, բայց Վալենտինից բացի ոչ ոք չկա, որ հետևի երեխաներին։