Տղայիս վաղուց չէի տեսել։ Վասակն ուսման տարիներին ապրել է քաղաքում, իսկ հետո այնտեղ ամուսնացել է, աշխատանք գտել ու այդպես էլ մնացել։ Մենք հազվադեպ ենք իրար տեսնում, բայց ես լավ եմ հասկանում, որ նա աշխատանքային ու ընտանեկան մտահոգություններ ունի։ Որդիս նաև գյուղ չի գալիս, քանի որ ժամանակ չկա։ Ուստի ես տնային գործերը թողնելով ամուսնուս՝ որոշեցի ինքս այցելել երեխաներին:

Քանի որ որդուս ու թոռներիս վաղուց չէի տեսել, վերցրի ահագին ժամանակ խնայածս գումարն ու գնացի։ Երեկոյան հայտնվեցի կայարանում՝ սպասելով, որ տղաս կվերցնի ինձ, բայց նա զանգահարեց և ասաց, որ ուշանում է աշխատանքից։Ես մի կերպ գտա որդուս տունը: Վիկտորիան բացեց դուռը, բնակարանից լսվեցին երեխաների բարձր ծիծաղը։ Հարսս ջերմորեն համբուրեց ինձ և վերցրեց վերարկուս։

Նա ինձ տարավ այլ սենյակ, ոչ թե հյուրերի մոտ: Ես սկզբում զարմացա, բայց ձայն չհանեցի, հետևեցի նրան։ Մոտ 10 րոպե հետո տղաս եկավ աշխատանքից։ Նա մի քիչ նստեց ինձ հետ, իսկ հետո խնդրեց, որ առանձին մնամ, մինչ նրանք հյուրասիրում են հյուրերին։ Այդ պահին ես այնքան ց ավ էի զգում, որ չկարողացա զսպել արցո ւնքներս։ Ամբողջ երեկո լ աց էի լինում, կողքի սենյակից ծիծաղ էր լսվում, բայց ոչ ոք ինձ մոտ չեկավ:

Հաջորդ առավոտ հարսս ու որդիս գնացին աշխատանքի, թոռներս՝ դպրոց։ Ես նորից մնացի մենակ։ Ինձ պատեց սա ստիկ տ խրություն։Նրանք ունեն երեք սենյականոց ընդարձակ բնակարան, նորաոճ վերանորոգում, շատ տեխնիկա։ Ես նույնիսկ վախենում էի ինչ-որ բանի դիպչել։ Ես նայեցի սառնարանը՝ շատ ուտելիք կար, բայց չգիտեի՝ կարող եմ օգտվել, թե ոչ։ Վա խենում էի զանգահարել, որ տղայիս չխանգարեմ։

Ճաշից հետո թոռներս եկան դպրոցից։ Տղաներն ինձ պատմեցին իրենց օրվա մասին, ցույց տվեցին ալբոմներ, ինձ հետ գրքեր կարդացին։ Հետո Վիկտորիան և Վասակը վերադարձան։ Ես վերջապես նրանց տվեցի իմ հավաքած գումարը։ Նրանք ինձ շնորհակալություն հայտնեցին և հարցրին, թե որքան եմ մնալու իրենց հետ։ Ես ասացի մի երեք օր։ Վիկտորյան լուռ նայեց ամուսնուն, իսկ հետո ասաց.

-Այսօր, խնդրում եմ, նույնպես մնա սենյակում, քանի որ կարևոր հյուրեր ունենք։ — Ես Ձեզ խա նգարում եմ, — ես ասացի: — Ինչի մասին ես խոսում: Դե իհարկե ոչ։ Պարզապես մեր զրույցը քեզ չի հետաքրքրի: Այս անգամ էլ չառարկեցի: Նորից ամբողջ երեկոն անցկացրի փակ սենյակում։ Հյուրերը դուրս եկան իրենց տնից, իսկ ես ուզում էի զուգարան գնալ, երբ պատահաբար լսեցի երեխաների խոսակցությունը.

-Վիկա, մեկ-երկու օր էլ, վերջապես կգնա: Լսածս ոչ մեկին չասացի, իսկ առավոտյան, երբ բոլորը քնած էին, հավաքեցի ճամպրուկներս ու գնացի կայարան։ Ամուսինս շատ զարմացավ, թե ինչու ես այդքան արագ վերադարձա, քանի որ դեռ երկու օր պետք է մնայի տղայիս ու հարսիս հետ։ Ես էլ նրան ոչինչ չասացի։ Իսկ Վասակն նույնիսկ չզանգեց: Հիմա չգիտեմ՝ ինչ անեմ։ Նյութը հրապարակման պատրաստեց