Փոքր քույրս մեկ տարեկան էր, երբ հերթական վեճից հետո հայրս մորս տանից դուրս հանեց ու ասաց, որ նա այլևս չվերադառնա տուն։ Մենք փոքր էինք, չգիտեինք, թե ինչ է կատարվում, և ամբողջ օրը միայն ու միայն լաց էինք լինում , մայրիկին էինք ուզում։
Մայրս մի օր չեկավ, չցանկացավ մեզ տեսնել, մեզ հետ զրուցել, գրկել մեզ։ Բայց, մեկ է, մենք ամեն օր կարոտում ու սպասում էինք նրան։
Որոշ ժամանակ անց հայրս այս կնոջ հետ տուն եկավ, ասաց, որ մեր նոր մայրիկին ծանոթանանք։ Մենք էլ փոքր էինք, չէինք հասկանում, ու գիտեինք, թե հայրս սիրուհու պատճառով է մեր մորը տանից դուրս հանել։ Էդ կնոջ գլխին ինչ ասես, որ չէինք բերում տարիներ շարունակ, իսկ նա, ի զարմանս մեզ, լուռ տանում էր ամեն բան։
Անցան տարիներ։ Մի անգամ համարձակություն ունեցանք ու հայրիկին հարցրինք եղելությունը։ Եվ ի՞նչ։
Պարզվեց, որ մայրս ասել է, որ ցանկանում է մեզ մանկատուն տանել, իսկ հայրս էլ այդ պատճառով է նրան դուրս հանել տանից՝ ասելով, որ գնա, իր ազատ կյանքը վայելիս։