Էս երկու տարիա ռուսները լցվել են մեր քաղաքը: Որ կողմը նայում եմ ռուսներ են: Էդ ռուս քա ծերը մեր տղեքին իրանցով են անում: Մեր հայ տղեքի ուշքն էլ դրանց համար գնում ա, րրանց տենում են, ծնկները ծալվում ա, թե ինչ են գտել դրանց մեջ:
Ես էդ ռուս աղջիկներին, որ տեսնում եմ փշա քաղվում եմ, ուզում եմ դրանց մազերից քաշելով տանեմ դուրս շպպրտեմ մեր երկրից: Իմ երկու գյոզալները դրանց երեսից տունն են մնալու: Իմ երկու աղջիկները բոյով, սլացիկ, երկար սև մազերով հուրի փերիներ են: Էն օրը կանգառում նստած եմ, մեկ էլ տեսնեմ սիրուն սիմպատիչնի հայ տղա մի հատ պրճկված
ռուսի հետ փաթաթված անցնումա: Էդ ռուսի մազերը զատիկի ձվի նման մի քանի գոււյն ուներ, յուբկեն էնքան կարճ էր, որ ինձ թվաց մոռացելա հագնի: Քիչ էր մնում գնայի աաղջիկներիս նկարը մտցնեի աչքը ու ասեի. Իմ սիրուն աղջկան թողել ես, էս կապիկին ես գրկել: Ի՜նչ ասեմ, շատ եմ վա խենում աղջիկներիս համար: