Ծնողներս երբեք էլ իմ կարծիքը հաշվի չեն առել։ Միշտ իմ կյանքը կառավարել են նենց, ոնց որ իրանք են ուզել։ Ես ամեն անգամ փորձում եմ իրանց բացատրեմ, որ դա սխալա, բայց իրանք մեկա չեն հասկանում։
Իրանց թվումա, որ եթե մեծ են ու ինձնից երկար են ապրել, ուրեմն միշտ ճիշտ են։
Ու հենց էդ մտածելակերպով էլ որոշեցին ինձ հորս տարիքի տղամարդու հետ ամուսնացնել, մենակ նրա համար, որ ինքը հարուստա։ Ես արդեն համակերպվել էի, որ իմ կյանքը կործանվածա, ու արդեն ոչինչ ու ոչ ոք ինձ չի փրկի։ Բայց հարսանիքի առաջին գիշերը հենց, էդ մարդն ասեց, որ ինձ գումար կտա ու ես առանձին կապրեմ։
Отправить ответ