Երբ կորցնում ես սիրելի մարդուն, սպասում ես, որ ընտանիքդ կողքիդ կլինի՝ աջակցելու համար։ Բայց այս պատմությունը այլ ընթացք ստացավ։ Ամուսնուս պանիխիդայի օրը, երբ ես մտածում էի միայն վշտի և հարգանքի մասին, իմ հարսը զարմացրեց ինձ իր անսպասելի և անպատասխանատու վարքով։
Ի՞նչ տեղի ունեցավ
Պանիխիդայի ժամանակ ամեն ինչ անցնում էր հանգիստ և արժանապատիվ, մինչև որ հարսս, բոլորի աչքի առաջ, որոշեց «գլխավոր հերոսը» դառնալ։
Հանկարծ սկսեց բարձր ձայնով վիճել իմ հարազատների հետ՝ պահանջելով, որ նրանք «չխառնվեն իր ընտանիքի գործերին»:
Այնուհետև, հենց սեղանի շուրջ, նկատեցի, որ նա անհարգալից կերպով է պահում իրեն՝ խոսում բարձր ձայնով, կատակում և ուշադրություն հրավիրում իր վրա։
«Հետո հասկացա, որ նրան ոչ միայն չէր հուզում մեր վիշտը, այլ նա եկավ ցույց տալու, թե ով է ընտանիքում «հրամանատարը»,» — ասում եմ ես՝ դեռ զարմացած։
Ինչպե՞ս արձագանքեցին հյուրերը
Սարսափելի էր լսել, թե ինչպես են հարազատներն ու ընկերները փորձում հանդարտեցնել նրան։ Շատերը շփոթված էին․
«Այսպիսի պահվածք նման օրերին աններելի է,» — ասաց հարևաններից մեկը։
«Նման հարսը միայն ամոթ է բերում ընտանիքին,» — լսեցի, որ մեկն ասում էր։
Ի՞նչ մտածում էի ես
Այդ պահին ես մոռացել էի ամուսնուս կորուստը։ Մտածում էի միայն այն մասին, թե ինչպե՞ս այս ամոթալի պահվածքը հնարավոր եղավ իմ ընտանիքում։ Պանիխիդայի ավարտից հետո, հյուրերի հեռանալուց հետո, ես որոշեցի, որ այս հարցը պետք է լուծվի։
Ի՞նչ եմ ես անելու
Անհրաժեշտ է խոսել հարսիս հետ՝ հասկանալու նրա վարքի պատճառը։ Այսպիսի պահվածքը անընդունելի է, և ընտանիքում նման իրավիճակներ չպետք է կրկնվեն։
Կյանքը դժվար է առանց սիրելի մարդկանց, բայց դա չի նշանակում, որ մենք պետք է հանդուրժենք անհարգալից վարք։ Տարածեք այս պատմությունը, որպեսզի մյուսները ևս հասկանան՝ ինչպես կարևոր է աջակցությունը և հարգանքը դժվարին պահերին։ 🙏