Շատ շուտ ամուսնացա ու հիմա գշխիս եմ տալիս: Առաջին կուրսում էի սովորում, երբ հանդիպեսից ամուսնուս, ինքը հասուն տարիքում էր արդեն ու այդ ժամանակ թվում թե իդեալական տղամարդա: Բայց ուղակ իսիրահարված էի այդ ժամանակ ու շուրջս ոչինչ չէի տեսնում:
Ժամերով դասերս թողած իր հետ էի անցկացնում ժամանակը, քայլում էինք սրճարաններ գնում, այնքան մինչև դուրս մնացի համալսարանից: Բայց երբ սարսափած էի ոնց եմ հայտնելու ծնողներիս այդ մաիսն ինձ հանգստացրեց, որ պետք չի ասել, այլ ինքն ընտանիքի հետ կգա ձեռքս խնդրելու ու մենք կամուսնանք: Միևնույն է ասում էր թույլ չ իաշխատեմ և ինքը ինձ կպահի, իսկ ես տան գործերը կանեմ ու երեխաներին կպահեմ:
Ծնողներս դեմ էին որ շուտ ամուսնանամ, մայրս միշտ ասում էր որ կրթությունը շատ կարևորա որ մասնագիտություն սովորեմ, աբյց ես չէի լսում ու դեմ գանլով հավատացի ամուսնուս ու ամուսնացա:
Ամուսնությունը դարձավ դժոք իսկական, քանի որ շատ էր խանդում ու նույնիսկ խանութ գնալու իրավունք չունեի, օրերով տանից դուրս չէր թողնում գայի: Հետո հերթը հասավ արդեն ձեռքերին ազատություն տալուն: Արդեն անտանելի էր հետը ապրել, վերջերս էլ իմացա որ արդեն սիրուհի ունի, ում հետ ժամանակա անցկացնում, իսկ ես ընդամենը տան սպասուհի եմ իր համար:
Զանգեցի մորս որ գա ինձ հետ տանի տուն, ուզում եմ բաժանվեմ, բայց մայրս ասաց, որ հետ դարձի ճանապարհ չունեմ, ընտրել եմ հիմա պարտավոր եմ հանդուրժել: Ախր էլ ուժ չունեմ, 23 տարեկան եմ, բայց կարծես ծեր կին լինեմ: