Արդեն սովորել եմ, որ սկեսուրս իմ ու մյուս հարսի մեջ տարբերությունա դնում։ Երբ նոր էի ամուսնացել, չգիտեի, որ փողի համար էդ կինը ամեն ինչի ընդունակա։ Ես ու մարդս իրա համար միշտ երկրոևդ տեղում ենք, որովհետև մյուս հարսը հարուստ ընտանիքիցա։ Դրա առածի, օժիտի պատճառով հարևանների մոտ կարողանումա գլուխ գովա, որ թանկանոց բաներովա տունը լցրել։ Ինձ մի անգամ մի քաղցր խոսք չի ասել, իսկ էդ շուստրի, օձի կծածին գլխի վրա էնքան տեղա տվել։ Գիտի, թե էն էլ միամիտա, չի հասկանում, որ եթե հոր փողերը չլիներ, իրա հետ էլ՝իմ պես ամբողջ օր քիթումռութով էր լինելու։ Խնամիների մոտ էլ ձևերա թափում, իբր թե առանց հարսի կյանք չունի։Մեկն էլ նայի կմտածի հարազատ աղջկանից շատա սիրում։ Իմ հերն ու մերն էլ, որ գալիս են, ոնց որ առ համարի, գնումա պառկումա. ճնշման մասին մենակ էդ ժամանակա հիշում։ Բայց, որ փոքր հարսը գա ու ասի, որ ուզումա դրան մի նվեր առնի, միանգամից լավանումա։ Ինքն էլա հասկացել, որ փոքր հարսի ձեռքից ոչ մի բան չի գալիս, կամ պատվիրումա, կամ էլ առնում բերումա հենց ինքը տունը չի լինում։
Ուղղակի ձեն չի հանում, որ հանկարծ ճոխություններից չզրկվի։ Դուք տեսնեք դրա թատրոնը, երբ տղու ու հարսի ամուսնության մի տարվա կապակցությամբ բերել, իրանից գոհ ոսկեղեն էր տալիս Զարմացել էի, գիտեի, որ մտքին մի բան կար, թե չէ դա էդպիսի բան տաս տարի էլ մնար չէր անի։ Հետո, մի օր պատահական քրոջ հետի պոսակցությունը լսեցի, որ ասում էր փոքր հարսի սիրտը ուզումա շահի, գլխի տակ փափուկ բարձ դնի, որ հետո կարողանա փող պոկի ու խոհա