Զզվում եմ էլի էս կիսուրիս գեղացի բարեկամներից, հո զոռով չի։ Անշնորհք, անտակտ, անգրագետ եսիմ ով են դրանք։ Հարս եկած առաջին օրվանից, ինչքան գալիս են մեր տուն, կյանքս ուտում են, փնթիների հավաքածու են։ Կիսուրիս էլ անընդհատ նամյոկներ եմ անում, բայց կամ չի հասկանում, կամ էլ ձևա
բռնում թե չի հասկանում։ Հարսանիքիցս հետո, ռեստորանից եկան մեր տուն, որ առաջինը իրանք օժիտս տեսնեն։ Էնքան սահմանափակ մարդիկ են, էլ ասելու չի։ Գիշերվա հազարին նստել էին ճամպրուկներս էին փորփրում։ Մինչև գնացի փոխվեմ գամ, տեսնեմ շորերս հերթով հագնում են։ Էլ ինչ ասեմ դրանց։
Отправить ответ