Պապիս ընտանիքը Նախիջևանից էր գաղթել: Երբ փոքր էինք շատ էր պատմում իրենց հին տնից, պատմում էր ինչքան մեծ ու սիրուն բակով տուն են ունեցել: Բայց մի տարօրինակ սովորություն ուներ, երբեք թույլ չէր տալիս իր հին հագուստները դեն նետեին, տատս կարկատում էր ու ինքը նորից հագնում էր մաշված ու կարկատած:

Ինչքան էլ հայրս նորը գներ, ինքը միևնույնա իր հնից չէր հրաժարվում, մենք էլ արդեն մեծացել էինք ու չէինք հարմարվում իր հագուստներին, միշտ բշտում էինք որ ամոթա տենց, ընկերները տուն են գալիս, իսկ դու կարկատած շորերով ես, ինչ կմտածեն: Ինքը միայն ասում էր, ոչինչ մի օր կհասկանաք:

Ես առաջին թոռն էի ու հարսանիքիս համար խնդրեց, որ իրեն կոստյում գնենք, զարմացել էինք, բայց մեծ ոգևորությամբ գնացինք խանութ ու իր հավանած կոստյումն ու կոշիկները գնեցինք: Հարսանիքս երևի կյանքում միակ օրն էր, երբ պապիս նոր հագուստներով տեսա:
Պապուս սովորության բացատրությունը ամբողջ ընտանիքով իմացանք որդուս ծնվելուց հետո, երբ գնացել էին հիվանդանոցից կնոջս ու որդուս տուն բերեինք, պապս մեզ դռան առաջ դիմավորեց հենց այդ նույն կոստյումով: Երբ գրկեց երեխուս գրպանից բանալիների կապոց հանեց ու դրեց ծրարի մեջ:

Պապս ամբողջ կյանքում աշխատել էր ու գումար խնայել ամեն հնարավորության դեպքում, իրենց զրկել էր ամեն տեսակ վայելքներից, որ մեծ սեփական տուն առներ:https://meta-arm.com/?p=10956