Հարսանիքս էր, այնքան ուրախ ու մեծ սպասումով էի լցված այդ օրվա հարցում, որ կասկած անգամ չունեի, որ ամեն բան լավ է ընթանալո։ Երբ հերթը հասավ շպարին ու վարսերին, եկան մասնագետներն ու ամեն բան շատ արագ արեցին, բայց հայելու մեջ նայելով՝ հասկացա, որ ես ինքս ինձ նման չեմ։
Այո, գուցե ավելի գեղեցիկ էի, ստանդարտներին համապատասխան, բայց ինձ խանգարում էր ինքս ինձ նման չլինելու փաստը, ինչից էլ սկսում էի բարդույթավորվել։
Մեկ էլ ինձ մոտեցավ տանը մնացած տալս, ով բավականին նախանձ է, միշտ ցանկանում է ինձ կրկնօրինակել։ Նա եկավ, կանգնեց ու կասկածով լի հայացքով սկսեց ինձ նայել։ Հարցրի՝ ի՞նչ է կատարվում, ի՞նչն այն չէ, իսկ նա էլ ասաց․
Սկսեցի ինձ վատ զգալ, էլ ավելի լարվել։ Ողջ օրս հարամ եղավ։ Անմակարդակ, քո հարսանիքին ոտք չեմ դնելու, ինչի՞ օրս փչացրիր։