Մենք գյուղում ենք ապրում՝ սեփական տներում, որ իրարից մի փոքր հեռավորության վրա են գտնվում: Մեր հարևանի ընտանիքի հետ մի ընտանիքի նման ենք: Ամեն բան կիսում ենք իրար հետ՝ թե՛ ուրախություն, թե՛ տխրություն, ու մի խոսքով՝ ամեն ինչ գիտենք իրրա մասին:

Հերթական օրն էլ մտնում եմ իմ սենյակ, մեկ էլ տեսնում եմ՝ ներսում մարդ կա: Այն էլ ով է՝ հարևանի տղան ու հարսս: Վայ, էդ ինչ վիճակի մեջ ես ընկա, էդ ոնց վատացա: Սրանք էլ բերանները բացել, ծիծաղում էին, ոնց որ մի լավ բան են անում, որ իրար հետ սենյակումս էին:

Երբ որ հարսս հանգստացավ, սկսեց լրջանալ ու ասել՝ ինչ է պատահել, բայց էդ ընթացքում արդեն վատացել էի, մտածում էի՝ ամբողջ գյուղով մեկ խայտառակ եղանք:

Մեկ էլ հարսս սկսեց.

-Վայ, մամա, հանգստացի, ինչ ասես, որ չես մտածի: Էսօր երեկոյան տղայիդ ծնունդն է, մոռացե՞լ ես, կանչել եմ էս մարդուն, որ փուչիկները փչի, անակնկալ անենք:

Լրիվ մտքիցս թռել էր, լավ ա ինձ մի բան չեղավ էդ մտքերից։