Մեզ շատ հարազատ մարդու թաղման էինք գնացել։ Արտակարգ անձնավորություն էր, բոլորին օգնող, կարեկցող, բարի։ Կնոջ հետ շատ սիրով էին, ես մտածում էի, երևի կինը շատ ծանր կտանի ամուսնու մահը։
Բայց ոնց հասկացանք էդքան էլ էդպես չէր։ Գնացինք թաղում ու բերանս բաց էր մնացել կնոջ հագածից։
Ուրեմն ահավոր կարճ սև շորիկ էր հագել, սև կաբլուկներ, ոնց որ թեթև քսվել էլ էր, մազերը դզած-փչած։ Սաղի ուշադրության կենտրոնում ինքն էր։ Կնանիք ջանդամ, սաղ տղամարդիկ ծռվել էին վրեն։ Էնքան տհաճ էր ու մոթ։ Նենց տպավորություն էր, որ եկելա իրան մարդ ճարի, չէ ոչ թե ճարի այլ կնցնի։
Отправить ответ