Կյանքս կերելա արդեն էս կնիկը։ Հոգնել եմ, զզվել եմ, իմ պատիժնա էսի երևի։ Ավելի լավ էր չծնվեի, կամ էլ ինքը մեռներ, որ համ ես իրանից պրծնեի, համ էլ ինքը ինձանից։ Ես չեմ հասկանում ինչի՞ հենց ինձ սենց բախտ պիտի բաժին հասներ։ Ավելի լավ էր մանկատնից չգար վերցներ ինձ։
Հա ճիշտ կարդացիք, ես 5տարի մանկատանն եմ եղել, հետո էլ եկել հանելա էնքան որ օգտագործի, լե չէ ես իրա պետքը չեմ։ Իրա ուշքն ու միտքը փողնա մենակ, ինձնից իրան մենակ փողա պետք։ Ես շատ եմ ուզել իրա հետ լեզու գտնեմ, բայց հասկացա, որ անիմաստա։
Отправить ответ