Վեց տարիա ամուսնացել եմ: Նենց չի ամուսնուս սիելով եմ ամուսնացել, խելոք, աշխատող ու ապահոված տղա էր ես էլ առանց երկար մտածելու համաձայնվեցի հետը ամուսնայի: Մտածում էի դե հիմա կամուսնանամ, ոչ մի բանի պակաս չեմ ունենա, երջանիկ կլինեմ որովհետև ինքն էլ ինձ շատ սիրումա ու վստահ էի երբեք չի նեղացի:Ամուսնուս տեսքն էլ վատը չի ու սկզում լավ էլ ապրում էինք ու կյանք վայելում, մինչև իրա հորքուրը չհամոզեց ու կանեց Ամերիկա: Ամուսինս ծրագրավորողա ու ստեղ էլ վատ փող չէր աշխատում, ընկերներով փոքր օֆիս էին բացել աշխատում էին ու հայաստանի պայմանների համար լավ էլ փող էրն աշխատում:

Բայց ամուսնուս կարողացան համոզեին, որ ընդեղ ավելի շատ հնարավորություն կունենա առաջ գնալու ու թղթերը դասավորեցին գնաց Ամերիկա: Արդեն երկու տարիա ընդեղա, ես չգնացի, որովհետև երեխես 2 տարեկան էր ու ընդեղ ես մենակ էի լինելու էի կարա մենակ հոգ տանեի, մնացի ստեղ: Ինքը պիտի հորքուրի տան մնար մինչև ոտի կանգներ տուն վերցներ ու մենք գնայինք: Բայց ես ինձ ստեղ էլ վատ չէի զգում, երեխուն մանկապարտեզ տանելուց էլ մի հատ տղամարդու հետ էի ծանոթացել ու սկսել էին շփվել: Էն էլ մի քանի օր առաջ կիսուրս առանց զգուշացնելու մեր տուն եկավ ու բռանցրեց սիրածիս հետ: