Հարսս ինչ ամուսնացելա, խնամիներս Ամերիկա են, արդեն 4-5 տարիա: Գրին քարդ շահեցին գնացին: Հիմա լավ տեղավորվել են, չրի գործ են դրել, լավ էլ գոհ են ասում են: Բան չունեմ ասելու, վատ մարդիկ չեն, բայց հարսիս մերը շատ խառնվող կնիկա: Ամերիկայից միշտ պասիլկա ա ուղարկում, սաղիս էլ դնումա նվերներ ամեն անգամ, հա հաճելի ա, բայց էտ իրան իրավունք չի տալիս մեր կյանքին խառնվի ու մեզ ուղղություն ցույց տա: Տղես ուզումա սեփական տուն սարքի, ընդեղից ասումա, մի թաթախվեք դրա մեջ, ավելորդ հոգսա, գնացեք առանձին ձեր համար ապրեք խախանդ: Ու տենց լիքը հարցերիա խառնվում, տղես էլ կնոջ հետ միասին լավ լսում են: Ես ու մարդս էլ ոնց որ մեխի գլուխ էտ տան մեջ:
Չդիմացա, մի օր ասեցի Անիկ ջան, Ամերիկա ձեր համար տեղավորվել նստել եք, տաք տեղիցա ձենդ գալիս: Ստեղ գիտեսղ ինչ գներա, կյանքը ոնցա դժվարացել: Հիմա եթե մի բան չձեռնարկեն չանեն, վաղը չգիտես գլխիդ ինչ կգա: Ասեցի՝ ըտեղից խոսալ ու ցուցւմ տալը հեշտա, բայց մենք ստեղ ենա ապրում, լավ գիտենք ինչա կատարվում ու ինչ պիտի անենք: Նենց որ, դու հանգիստ քո կյանքը վայելի, աղջիկդ հուսալի ձեռքերումա հեչ մի մտածի: Էտա տեղը դրեցի, դրանից հետո սկսեց արդեն շատ զգույշ խոսալ: Տղուս էլ ասեցի, որ ինչ որոշումա չհայտարարի ու որոշածով անի, ոչ թե զոքանչի խորհրդով: Սաղ տեղը քցեցի:
Отправить ответ