Ես 38 տարեկան էի, ամուսին և երեխաներ չունեի: Ինձ նվիրել էի ուսո ւցչուհու աշխատ անքին, շատ էի սիրում դպրոցն ու երեխաներին:

Ծնողներս նույն մասնագիտությամբ են աշխատել ամբողջ կյանքում:Կար մի տղամարդ, ում հետ պարբե րաբար հանդիպում էինք, սակայն ոչ մի լուրջ նպատակ չունեինք: Ամոթ է խոստովանելը, բայց նա ամո ւսնացած էր…

Մի օր էլ պատահաբար իմանում եմ, որ հղի եմ: Գնացի բժիշկի, երբ իմացա, որ արդեն 4 ամիս է, ինչ այդ վիճա-կում եմ, շոկի մեջ էի…

Բնականաբար, ընկերոջս ոչինչ չասացի, մենք այդ պահին արդեն մի ամիս էր, ինչ դադա-րեցրել էինք մեր շփումը: Ես չէի պատկերացնում, ինչ եմ անելու, ինչպես եմ ապրելու:

Ոչ ոք չունեի, ծնողներս 3 տարի առաջ էին մահացել, քույր եղբայր չունեմ, իսկ ինձ մոր կարգավիճակում չէի պատկերացնում:

Դեռ մտածում էի, որ գուցե ճիշտ չէ երեխային ունենալը, սարսփելի վախենում էի ապագայիս համար:Հաջոդ օրը գնացի աշխատանքի:

Դասի ժամանակ երեխաներն իրենց սովորականի նման էին պահում: Դասի սկզբում մեկը մյուսին նամակ էր ուղարկում, ծիծաղում էին:

Դա նորություն չէր,ես նրանց միշտ հեշտությամբ էի կարգի բերում, ուղղակի հան գիստ ասում էի, որ դասը սկսվել է, իսկ այդ օրը չդի մացա, սկսեցի գոռալ և լացելով դուրս վազեցի:

Հասա ուսուցչանոց և սկսեցի աբողջ հոգով արտասվել:Աշխատողներից միայն մի հոգի կար՝ Մարինեն,ով 8 տա-րի առաջ էր ամուսնացել, սակայն մինչ այժմ երեխաներ չուներ:

Ես նրան պատմեցի՝ ինչ է եղել, և ասացի, որ գու-ցե և աբորտ անեմ, իսկ նա կլորացած աչքերով նայեց ինձ և ասաց.

—Երբեք չանես նման բան: Ես կերազեի քո փոխարեն հայտնվել: Երեխան երկնային պարգև է: Նայիր ինձ և հասկացիր, որ դու երջանիկ մարդ ես:

Հիմա որդիս 2 տարեկան է, նայում եմ նրան և գիտակցում, որքան սխալ էի, ամաչում եմ նույնիսկ երեխայից ա-զատվելու մտքերիս համար:

Պետո ւթյունն ինձ օգնում է, տանը աշակերտ ներ ունեմ, երեխայիս պատշաճ կեր-պով մեծացնում եմ և ամեն ինչով ապահովում:

Ես հիմա իսկապես երջանիկ եմ…