Սկեսուրս իրան միշտ խնամված ու սիրուն ա պատկերացնում ինչքան կարա քսվելով, մեկ էլ իրա վեչեռնի բմբուլներով շոերը հագնելով:

Էս վեջերս վափշե ցնդել ա, լույսը բացվում ա թե չէ, ինչքան կարա քսվում ա, էտ բմբուլներով շորերն էլ հագնում ու սկսում տան մեջ ճեմել:

Ամբողջ տան հոգսը իմ վրայա, ինքը մի հատ մատը մատին չի տալիս: Էտ ամեն ինչի հետ մեկտեղ էլ էսօր ֆռաց ինձ ասեց, թե բա ահավոր գեշ ու անխնամ ես: Իմ նեռվերն էլ էլ չհերիքեց, չկարացի սուս մնամ:

Ֆռացի, ասեցի նախ գեշն ու անխնամը դու ես, իացի, որ մենակ քսվելով խնամված չեն դառնում ու երկրորդ, որ մի հատ մատդ մատիդ տաս, ձեռիցս փուշ հանես, մի բանով օգնես, կարող ա ես էլ ժամանակ գտնեմ ինձնով զգաղվելու:

Ձենը դուս չէկավ, չէր սպասում, որ կարող ա նման ձևով պատասխանեմ իրան: Այ սենց պետք ա ի անգամ լավ պատասխանել, որ երկորդ անգամ չշշկռվի նման բան ասի: