Թոռս արդեն 9 ամսվա ծառայող ա: Դե երևի կարիք էլ չկա ասելու, թե ինչ ենք ապրում մենք էս 9 ամիսների ընթացքում ու հատկապես վերջին իրադարձույթուններից հետո, երբ այդքան զոհեր եղան էլի: Օր ու արև չունեինք, ոչ ուտում էինք, ոչ քնում: Ընտանիքով նստած հեռախոսին էինք նայում, թե երբ ա զանգելու գոնե երկու բառ ասի: Մի խոսքով, ով բանակում երեխա ունի ինձ լավ կհասկանա:

— Այ տատ էս ո՞ւր եք, մեռա մամային զանգելով, չի պատասխանում: Գալիս եմ Երևան, բերում են գոսպիտալ, ընկել թևս վնասել եմ, ճաք ա տվել: Պիտի գամ գոսպիտալ, հետո դուրս կգրեն, կգամ տուն մայրական խնամք էլ ա հասնում: Կլավանամ, նոր հետ կգնամ:

Սեպտեմբերի դեպքերից հետո երեխուն չէինք տեսել ու ահավոր կարոտել ու սպասում էինք, թե երբ ենք էլի գրկելու: Դժվար ժամանակներ ենք ապրում, բայց հուսով ենք, որ ամեն ինչ լավ ա լինելու: Երեկվանից թոռիս սիրած ուտելիքներն եմ սարքում հերթով, որ տանեմ ուտի, ուրախությանս չափ չկա: