Է ժողովուրդ ջան 25 տարվա մանկավարժ եմ, սաղ երեխեքին ես եմ դաստիարակում, բայց հարսիս ըտենց էլ չկարեցա խելքի բերեմ։ Ախր տղես հենց իրան պիտի ընտրեր։ Էտքան էլ ասի, լավ մտածի նոր ամուսնացի։ Ախր ոչ մի բան չի կարում անի, նույնիսկ հասարակ ձվածեղ, որ ասեմ սարքի, կուխնիս պաժառ կտա։ Մենակ իրա տեսքին ա ուշադրույուն դարձնում։
Ինչքան գլխին ավետարան եմ կարդում, ասում ա թող գառներս գնացին, ես էլ տեսա, որ անզոր եմ, էլ հետը շատ գլուխ չեմ դնում, ոնց ասում են շառից, փորձանքից հեռու։ Բարեկմաներիս ու հարևաններիս մոտ եմ խայտառակ լինեմ։ Որ մեր տունը մարդ ա գալիս, ես եմ գնում կոֆե դնելու, իսկ հարսս նստում հետները խոսում ա։ Ինձ ասում են ինչի հարսդ չի կարում կոֆե դնի։
Ուրեմն չի կարում էլի, որ ես եմ դնում։ Մենակ զուգվում, զարդարվում ա, քսվում ու սկսում տան մեջ ման գալ, ընկերուհիներին ու մորը զանգել։ Այ սենց մի կերպ ձեռը դիմանում եմ, չգիտեմ էլ ուրիշ տարբերակ կա որ։ Տղես իրան ա ընտրել ու հաստատ մտքին չկա, որ բաժանվի։ Հլը չգիտեմ էլ երեխա ուզում են ուենան, կարողա հարսս ասի ախր կազմվածքս կփչանա։
Отправить ответ