Տարիներ առաջ ամուսնացանք ու ընդամենը ամիսներ հետո իմացա, որ առաջնեկիս եմ սպասում: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար, մեծ ոգևորությամբ սպասում էի, թե առաջին անգամ երբ պետք ա տեսնեմ փոքրիկիս:
Ես իհարկե գիտեի, որ ամուսինս տղա էր ուզում ունենալ, բայց որ այսքան հիվանդագին, գաղափար չունեի: Շուտով իմացանք երեխայի սեռը՝ աղջիկ էր, բայց իմանալուց հետո մեր տանը իսկական կռիվ սկսեց:
Ամուսինս կտրականապես դեմ էր, որ մենք աղջիկ ունենանք, ասեց, որ պետք ա գնամ ու հեռացնեմ դեռ չծված էրեխուս մենակ նրա համար, որ աղջիկ ա:
Չգիտի՝ ինչ անեի, ես դեմ էի, բայց իրա հետ խոսալն արդեն անհնար էր: Բացատրում էի, որ շատ վտանգավոր ա առաջին հղիության ժամանակ պտղին հեռացնելը, հետո կարող ա էլ երբեք երեխա չունենանք, բայց ո՞վ էր ինձ լսում:
Իմ համար ինչքան էլ որ դժվար էր, հեռացրեցի պտղին: Անցել են տարիներ ու մենք այդպես էլ չենք կարողանում երեխա ունենալ, չեն օգնում ո՛չ բժիշկները, ո՛չ բուժումները:
Համոզված եմ, որ սա պատիժ էր մեզ այն ամենի համար, ինչ մենք արեցինք:
Отправить ответ