Ժամանակակից աշխարհում հասարակական կարծիքը երբեմն դառնում է ամենամեծ դատավորն ու ամենադժվար կշեռքը։ Մարդիկ, որոնք նույնիսկ չեն ճանաչում մեզ, իրավունք են վերապահում արտահայտվելու մեր կյանքին, ընտրություններին ու տեսքին վերաբերող հարցերում։ Սոցիալական ցանցերի տարածմամբ այդ երևույթը դարձավ համատարած, իսկ մոր կերպարը՝ ամենաքննարկվողներից մեկը։

Այս պատմությունը վերաբերում է կնոջ, որը երկար տարիներ համբերել է քննադատություններին։ Նա փորձել է անտեսել հեգնական մեկնաբանությունները, ծաղրական հայացքներն ու անդադար խորհուրդները, թե ինչպես պետք է դաստիարակել երեխային կամ ինչպես պետք է պահել իրեն հասարակության մեջ։ Սակայն մի օր չափաբաժինը լցվեց։ Տարիների ընթացքում կուտակված անարդարության զգացողությունը նրան մղեց դեպի քայլ, որը ոչ ոք չէր կանխատեսում։

Մայրը որոշեց չսպասել, մինչև մյուսները վերջապես դադարեն դատել։ Նա ինքը պիտի դադարեցներ այդ դատողությունները։ Եվ դա անելու համար ընտրեց միջոց, որը շոկային էր ու միաժամանակ հզոր՝ սադրիչ լուսանկարահանում։

Ինչո՞ւ լուսանկարահանումը դարձավ պայքարի միջոց

Լուսանկարը երբեք պարզապես նկար չէ։ Այն գաղափարի մարմնացում է, ուժեղ խորհրդանիշ։ Մեր հերոսուհին հասկացավ, որ իր ձայնը լսելի կդառնա միայն այն դեպքում, եթե նա ընտրի ձև, որը կկարողանա սադրել, զարմացնել և ստիպել մտածել։ Լուսանկարահանումը, որի ընթացքում նա ցուցադրեց իր իսկական ես-ը՝ առանց դիմակների, առանց կեղծ ժպիտների, դարձավ ոչ թե ինքնահաստատման քայլ, այլ բողոքի աղմկոտ ճիչ։

Նա գիտեր, որ շատերը կդատապարտեն։ Բայց նաև վստահ էր՝ կլինի մի խումբ մարդկանց, ովքեր առաջին անգամ կտեսնեն իրենց պայքարի արտացոլումը նրա կերպարի մեջ։

Քննադատությունը, որից նա հոգնել էր

Հասարակությունը կանանցից ակնկալում է անթերի լինել ամեն ինչում։ Մայր լինելու դեպքում այդ պահանջներն ավելի են խստանում։ Պետք է միշտ ժպտալ, միշտ լինել համբերատար, միշտ հետևել արտաքինին, միևնույն ժամանակ չբողոքել դժվարություններից։ Այս կեղծ իդեալի հետ համեմատվելը տարիներ շարունակ խեղդում էր նրան։

Նրան ասում էին՝ «Շատ ես ձայն բարձրացնում», «Հագուստդ չափազանց ազատ է», «Ինչպե՞ս ես դաստիարակում երեխային, եթե ինքդ այդպես ես պահում»։ Այս ամենը կարծես քարի պես դրվում էր նրա ուսերին։

Սադրիչ լուսանկարահանումը՝ որպես ազատագրում

Լուսանկարահանման օրը նա մտավ ստուդիա՝ անսովոր թեթևությամբ։ Մայրիկի կերպարից դուրս գալու և պարզապես ինքն իրեն լինելու ժամանակն էր։ Ֆոտոխցիկի առաջ նա ընտրեց արտահայտչական կեցվածքներ, երբեմն սուր, երբեմն նրբագեղ, բայց միշտ անկեղծ։

Նրա պատկերները ստացվեցին հակասական։ Մի մասը՝ շքեղ ու գեղարվեստական, մյուս մասը՝ կտրուկ ու սադրիչ։ Սակայն բոլորն ունեին մեկ ընդհանուր գիծ՝ ազնվություն։ Այդ ազնվությունն էր, որից մարդիկ սովորաբար վախենում են։

Երբ լուսանկարներն առաջին անգամ հրապարակվեցին, արձագանքները հակասական էին։ Ոմանք հիացմունքով նշում էին նրա ուժը, մյուսները կրկին քննադատում։ Բայց ամենակարևորը՝ նա հասավ իր նպատակին։ Նա ստիպեց խոսել ոչ թե իր մասին որպես մայրիկի, այլ որպես անհատի, որի ձայնը լսելի դարձավ։

Ի՞նչ է փոխվեց հետո

Այս քայլից հետո շատ բան արդեն չէր կարող մնալ նույնը։ Նա սկսեց ստանալ նամակներ այն կանանցից, ովքեր նույնպես հոգնել էին դատողություններից։ Նրանք գրում էին, որ նրա օրինակն իրենց ուժ է տալիս չվախենալ սեփական ընտրությունից։

Իհարկե, քննադատները չլռեցին։ Բայց մեր հերոսուհու համար դա արդեն կարևոր չէր։ Նա հասկացավ, որ իսկական ազատությունը սկսվում է այն պահից, երբ դադարում ես ապրել ուրիշների սպասելիքներով։

Վերջաբան

Սադրիչ լուսանկարահանումը, որ կազմակերպեց այս մայրը, շատ ավելին էր, քան պարզապես արվեստային փորձ։ Դա դարձավ հայտարարություն՝ ուղղված ոչ թե միայն իր քննադատներին, այլև ամբողջ հասարակությանը։ Այն պատմեց մի պարզ, բայց հաճախ մոռացված ճշմարտություն. մայր լինելը չի նշանակում կորցնել սեփական ես-ը։

Նրա քայլը ցույց տվեց, որ երբեմն մեկ անկանխատեսելի գործողություն կարող է փոխել ոչ միայն սեփական կյանքը, այլ նաև դառնալ ոգեշնչում մյուսների համար։ Եվ եթե հասարակությունը շարունակի դատել, ապա կան մարդիկ, որոնք միշտ կհիշեցնեն՝ ոչ ոք իրավունք չունի սահմանափակելու ուրիշի ազատությունը։